ابن ابی عمیر از زید نرسی روایت کرده که گفت: با معاویة بن وهب در عرفات بودم و او دعا می‌کرد. سپس گوش به دعای او دادم و ندیدم که برای خود دعا کند حتی یک کلمه. یک یک مردم را در آفاق دعا می‌کرد و ایشان و پدرانشان را نام می‌برد تا مردم از عرفات بازگشتند. به او گفتم: ای عم! از تو امر عجیبی دیدم. گفت: چیست آنچه که تو را به تعجب آورده است؟ گفتم: این‌که مردم را بر نفس خود در چنین موضعی اختیار کردی و اینکه یک یک آنان را در این جا یادکردی.
به من گفت: از این جای تعجب نیست، ای پسر برادر من! به درستی که شنیده‌ام ازمولای خود و مولای تو و مولای هر مؤمن و مؤمنه‌ای و به خدا سوگند او سید گذشتگان بود بعد از پدران بزرگوار خود که فرمود: هر که از برای برادر مؤمن خود غایبانه دعاکند، فرشته‌ای ازآسمان دنیا ندا می‌کند:
ای بنده خدا! مر تراست صد هزار برابر آنچه طلب کردی. فرشته‌ای از آسمان دوم ندا کند که ای بنده خدا! مرتر است هزار برابر آنچه طلب کردی. پس کدام‌یک از این دو امر عظیم بزرگ‌تر است، ای پسر برادر من؟!
آنچه را که من از برای نفس خود اختیار کردم یا آنچه تو مرا به آن امر می‌کنی؟!