از مکانهای محترم در مسجدالحرام، در کنار کعبه، حطیم است و مردم در این قسمت برای دعا جمع میشوند و به یکدیگر فشار میآورند.  این که آیا حطیم تنها همان محدوده کنار حجر الأسود و باب کعبه را شامل میشود یا وسعت بیشتری دارد، اختلاف است. در روایتی از امام صادق (ع)، تنها همین موضع را حطیم مینامند.  چنانکه شیخ صدوق نیز آورده است که حطیم فاصله میان درِ کعبه و حجر الاسود را گویند، جایی که خداوند توبه آدم را پذیرفت. تعریف دیگر، حطیم قسمتی از سطح مسجد الحرام است که از حجر الاسود آغاز میشود و به سمت اصل چاه زمزم در فاصله نزدیک کعبه- نه مدخل ورودی بعدی آن که دور از اصل چاه بود و آن هم بسته شد- و از آنجا تا مقام ابراهیم و پس از آن تا حجر اسماعیل ادامه مییابد. این محدوده را تا دیوار کعبه «حطیم» مینامند.  در تعریف دیگر که از آنِ حنفیها دانسته شده، حطیم محدوده داخلی حِجْر اسماعیل است.  حطیم از آغاز مورد توجه مسلمانان بوده و مردم برای استغاثه و دعا در آنجا جمع میشوند. خواندن نماز در این قسمت فضیلت بسیار دارد و مورد سفارش قرار گرفته است.
در میانه ضلعی که درِ کعبه در آن است، روی زمین و کنار دیوار کعبه، حفره‌ای وجود داشت که گفتهاند محل قبلی مقام ابراهیم (ع) بوده است. همچنین درباره این محل، گفته اند که رسولخدا (ص) در آنجا به نماز ایستاده است. در سال ۱۳۷۷ این حفره را به دلیل ازدحام جمعیت برای اقامه نماز پر کرده و با سنگ، محل آن را مشخص ساختند، این حفره را مَعْجن مینامند، جایی که ملاط برای بنای کعبه درست میکرده اند.