شخص محرم در حال احرام، باید شدیداً مراقب زبان خود باشد زیرا عمده معاصى، از ناحیه زبان، دامنگیر آدم می‌شود و ممکن است در اثر کوچک‌ترین غفلت و یک گردش ساده زبان، اعمال انسان، تباه شود و بدبختى و حرمان، بار آورد. زبان، جِرمش کوچک و جُرمش عظیم است. کارش سبک و بارش سنگین است. به آسانى، در دهان می‌چرخد و جمله‌اى می‌گوید ولى پلیدى و آلودگى آن، چنان وزر و وبالى بر دوش آدم می‌گذارد که رهایى از فشار عذابش به این آسانى براى انسان میسر نمی‌شود. لذا پیغمبر اکرم(صلى الله علیه و آله) می‌فرماید: «وَ هَلْ یَکُبُّ النَّاسَ عَلَى مَنَاخِرِهِمْ فِی النَّارِ إِلاَّ حَصَائِدُ أَلْسِنَتِهِمْ؛ آیا علت افتادن مردم، با صورت در میان آتش، چیزى جز درو شده‌هاى زبانشان است؟» یعنى زبان مردم است که مردم را جهنمى می‌سازد. و نیز می‌فرماید: «لاَ یَسْتَقِیمُ إِیمَانُ عَبْد حَتَّى یَسْتَقِیمَ قَلْبُهُ وَ لاَیَسْتَقِیمُ قَلْبُهُ حَتَّى یَسْتَقِیمَ لِسَانُهُ؛ ایمان بنده مستقیم نخواهد شد تا قلبش مستقیم گردد و قلبش مستقیم نخواهد گشت تا زبانش مستقیم شود.»