ناودان طلا که روی بام کعبه به سمت درون حجر اسماعیل نصب شده مورد علاقه خاص مردم است. این علاقه بویژه در وقت آمدن نزولات آسمانی و در حالی که باران از آنجا به داخل حجر می‌ریزد، آشکار می شود، به طوری که اگر مأموران مراقبت نکنند، ممکن است کسانی زیر دست و پا له شده از بین بروند. به نوشته ازرقی نخستین بار ولید بن عبدالملک آن را با طلا پوشاند. در سال ۵۳۷ رامشت بن حسین ایرانی ناودان تازه‌ای ساخت و در سال ۵۳۹ آن را نصب کرد. مقتفی عباسی دو سال بعد، آن را کند! و میزاب دیگری گذاشت. در سالهای ۷۸۱ و ۹۵۹ بار دیگر میزاب‌ها عوض شدند و جای خود را به ناودانهای نوتر دادند. یکبار دیگر در سال ۱۰۱۲ میزاب به دستور سلطان احمد عثمانی عوض شد و آخرین بار سلطان عبدالمجید خان آن را تعوض کرد که در سال ۱۳۷۷ قمری آن را اصلاح کردند. بدنه اصلی با نقره و روی آن طلا داده شده است. در سال ۱۴۱۷ که در کعبه تعمیرات اساسی و گسترده صورت گرفت، میزاب عوض شد. طول ناودان عبدالمجید خان ۲۸۵ سانتی متر بوده است.
امام باقر علیه‌السلام هرگاه به ناودان نگاه می‌ کرد می‌گفت: «اللهم اعتق رقبتی من النار، و اوسع علی من رزقک الحلال، و ادرا عنی شر فسقة الجن و الانس، و ادخلنی الجنة برحمتک».
شیخ کلینی رحمة‌الله‌علیه از ابوبلال مکی نقل کرده است که می‌ گوید: امام صادق علیه‌السلام را دیدم که داخل حجر شده و در فاصله دو ذراع از کعبه مشغول به نماز شد. عرض کردم: من تاکنون هیچ یک از اهل بیت شما را ندیده‌ام که در رو به روی ناودان نماز بخواند! حضرت فرمود: اینجا محل نماز شبر و شبیر فرزندان هارون است. پس معلوم می‌ شود که بهترین جای حجر زیر ناودان است.
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: «زیر ناودان جایگاه جبرئیل است و جبرئیل از آنجا اجازه تشرف به محضر پیامبرصلی‌الله‌علیه‌وآله را می‌ یافت….» .
کمال الدین: از ابو نعیم انصاری از امام زمان علیه‌السلام روایت کرده است که امام علیه‌السلام با اشاره به حجر و به سمت ناودان فرمود: « امام زین العابدین علیه‌السلام در سجده خود در این مکان می‌گفت: بنده ناچیزت، در آستان توست. نیازمندت، به آستان توست. از تو می‌ خواهم آنچه را که جز تو بر آن، توانا نیست».
المناقب، ابن شهر آشوب- به نقل از طاووس فقیه -: امام زین العابدین علیه‌السلام را در حجر دیدم که نماز می‌خواند و چنین دعا می‌کرد: «بنده ناچیز تو، به درگاه توست. اسیر تو، در آستانه توست. نیازمند تو، به درگاه توست. گدای تو، به آستانه توست. نزد تو شکایتی دارد، که بر تو پنهان نیست»
علی بن مزید بیاع سابری: امام صادق علیه‌السلام را در حجر، زیر ناودان دیدم که رو به طرف کعبه، دستان خویش را گشوده بود و چنین دعا می‌ کرد: «خدایا! بر ناتوانی و بیچارگی من، ترحم کن. پروردگارا! مرا از رحمت خویش، دو نصیب عطا کن و از روزی گسترده‌ات بر من ببار و شر فاسقان جن و انس و شر فاسقان عرب و عجم را از من دور کن. خدایا! روزی مرا گشاده گردان و بر من سخت مگیر. خدایا! بر من رحمت آر و عذابم مکن. از من خشنود باش و بر من خشم مگیر. تو شنوای دعا و نزدیک و اجابت کننده ای».