ابوبصیر، یکی از یاران امام باقر علیه السلام از دو چشم نابینا شده بود، در سفر حج به حضور امام باقر علیه السلام رسید. دریافته بود که آن سال جمعیت بسیاری در حج شرکت کرده‌اند. به امام باقر علیه السلام عرض کرد: «ما اکثر الحجیج واعظم الضجیج»؛ «حاجی‌ها چقدر بسیارند و ضجه و ناله و گریه‌شان در پیشگاه خدا چقدر بزرگ است».
امام باقر علیه السلام فرمود: «بل ما اقل الحجیج و اکثر الضجیج»؛ «بلکه چه قدر حاجی‌ها [ی واقعی] اند کند و ناله و گریه بسیار است».
پس فرمود: ای ابوبصیر! آیا دوست داری سخن مرا به روشنی تصدیق کنی و آن را با چشم خود آشکارا ببینی؟- معلوم بود که ابوبصیر علاقه‌مند است که سخن امام علیه السلام را آشکارا بنگرد- امام باقر علیه السلام دست مبارکش را به چشم ابوبصیر کشید و برای او دعا کرد چشم او بینا شد، فرمود: «به حاجی‌ها نگاه کن». ابوبصیر گوید: به جمعیت حاجی‌ها نگاه کردم، ناگهان دیدم بسیاری از آنان به صورت میمون‌ها و خوک‌ها هستند و شخص با ایمان در میان آنها، همچون ستاره درخشان در میان تاریکی‌هاست